W roku 1870 Prusacy wybudowali linię kolejową łączącą Słupsk z Gdańskiem. Przebiegający przez Zagórze tor przeciął polną drogę łączącą folwark janowski z drogą publiczną. Przez ponad trzydzieści lat bezpieczeństwa na tym przejeździe strzegły rogatki obsługiwane przez pracownika kolei z domku dróżnika.

Dokumentacja mostu w Janowie z roku 1907

Widok na przystanek Rumia-Janowo, rok 2004

Domek toromistrza i dróżnika rok budowy 1870 rok, rozebrany w 2005

Ważny gość z Gdańska

   W pierwszych latach XX wieku nastąpiła modernizacja linii kolejowej, w wyniku której również to miejsce zostało przebudowane. Janowo, które z folwarku pocysterskiego przeobrażało się w wieś gburską o zabudowie luźnej ulicówki, otrzymało w miejsce przejazdu strzeżonego wiadukt. Trudno uwierzyć, że wiadukt powstał na drodze gruntowej o znikomym ruchu lokalnym i przy tak małej osadzie folwarcznej. Wieść gminna głosiła, że kilkakrotnie przed rogatkami na przymusowy dłuższy postój narażony był ważny administrator z Gdańska, który od czasu do czasu odwiedzał właściciela folwarku.
   Oddany do użytku w grudniu roku 1907 w wiadukt betonowy miał ciekawą konstrukcję łukową, jednakże wadą wiaduktu jak i samych podjazdów była niewielka szerokość, przez co niemożliwe było wyminięcia się dwóch zaprzęgów.
 

Mała stacja

   W roku 1942 Niemcy wybudowali przystanek osobowy z jedną krawędzią peronu od strony dzisiejszego osiedla Janowo i małą ceglaną poczekalnią. Przystanek otrzymał nazwę Hp Johannisdorf. Jednym z powodów jego powstania było budujące się po roku 1934 osiedle domków jednorodzinnych, które prężnie rozbudowywało się również w czasie okupacji. W roku 1945 w marcu wycofujące się wojska hitlerowskie, uznając wiadukt za ważny punkt strategiczny wysadziły go w powietrze.
   Po wojnie, od strony dzisiejszej ulicy Sobieskiego, wbudowano nowy peron. Ciągnął się na długości 250 m od przyczółku pozostałym po wysadzonym wiadukcie w kierunku stacji Rumia Zagórze, dzisiaj Rumia. Nowy peron wybudowano według wcześniejszych niemieckich planów. Niemcy zaprojektowali również linię kolejową na Oksywie, którą zrealizowano dopiero w roku 1949.
 

Różne nazwy

   Po wojnie przystanek nosił nazwę Janowo Pomorskie. Kiedy Rumia uzyskała prawa miejskie, przystanek otrzymał nazwę Janowo Rumia, by w kilka lat później zmienić ostatecznie na Rumia Janowo.
   Elektryfikacja kolei do Wejherowa w roku 1957 wymusiła już wcześniej konieczność wybudowania dwutorowej linii kolejowej z peronem w międzytorzu. Jesienią 1981 roku, w miejscu, w którym prawie wiek wcześniej pobudowano wiadukt, powstała kładka dla pieszych. Pozostałości betonowych przyczółków zostały podkopane i tkwią w skarpach ziemnych kładki. W początkach lat dziewięćdziesiątych zlikwidowano przejazd i przejście przez tory.

(aes)